8 خرداد

این روزهای من شده زندگی برای اون روزها.اون روزهایی که می دونم یکی دوتا در میون توی هفته ام ظاهر می شن.روزهایی که حالم افتضاح نیست و به نظر می رسه که حضورم توی این دنیا اونقدرها هم بیهوده و تباه نیست.روزهایی که حس مغزم شفافه و چشم هام ته گودال مغز کپک زده ام نیست.روزهایی که توی سرم مه آلود نیست، و اندوه و درد به سرتاسر شبکه عصبی ام چنگ نمی زنه -بلکه گاهی فقط نیشتری زودگذر - که اونقدر زور دارم که پرتش کنم عقب.و همین برای من غنیمته. توی اون روزها سعی می کنم ضرب در دو زندگی کنم.سعی می کنم تا می شه توی مغزم معنا و روشنایی رو انباشته کنم.طوسی ها رو رنگی کنم و سنگینی ها رو سبک.سعی می کنم نقطه های مورد علاقه ی بودنم رو با تار ظریفی به هم وصل کنم تا راه رو گم نکنم.این روزها خوشحالم از اینکه باز و دوباره و هزار و ششصد باره، رسیده ام به یک پذیرش تازه.به صُلحٍ نسبی با شرایط دنیام.شرایطی که شاید سه ماه پیش هرگز باور نمی کردم که بتونم بهش عادت کنم.که تصورش برام ناممکن تر از نفس کشیدت میون دل یه آتشفشان می نمود.توی لیوان لبخندی ام قهوه می خورم.همین شکل ساده ی لبخند توی مغز من چند تا چراغ روشن می کنه همیشه.توی مغز مضطرب و ظریف پروانه ایم.بیمار تصاویر اطرافم می شم. آیینه وار همه چیز روی من تاثیر می گذاره. بد و خوب.شاید آیینه بودم روزی. شاید آبی زلال. خالی اما انعکاس دهنده. جاری اما ناپایدار......بعضی مکالمه ها تاثیر عمیقی روی روح آدم دارن.می گفت ستاره شناسی تو می گه ذات منتقدی داری. زود مشکلات رو می بینی و می فهمی.پوزخند زدم. اینقدر سخت گیرم که صداش حتی به گوش ستاره ها هم رسیده.می گفت سیاره ی تو ماهه. برای همین اینقدر حساسی و گیرنده های حسی ات قویه.چه سیاره ی من ماه باشه چه چاه، فرقی نمی کنه., ...ادامه مطلب