8 خرداد

زمان همه چی رو حل می کنه. مثل اسید. ولی بعضی چیزها حتی اگر حل بشن، فصل نمی شن. تبدیل به یه چیز دیگه می شن. در بهترین حالت مثل مربا یا ترشی، گوشه ی وجود آدم می مونن. یا مثل یه غذای منقضی، فاسد می شن.اگه این ذوقه که این روزا گاهی پیداش می شه گوشه ی قلب سنجابی من، پس مربوط به بوی بهاره. مربوط به مارچ. یا همون آخرین ماه سال خورشیدی. اسفندی که شش سال هست که یاد گرفته ام بدون نفیسه و عطیه و بچه هاشون و مامان بابا و بقیه رفیق های قلبم سر کنم. که گاهی از خود خودم بی هیچ دیوار دفاعی منطقی و هیچ اما و اگر بپرسم:‌ «واقعاً ارزشش رو داشت؟» رفتن، و ول کردن تمام گُل ها، تمام آفتاب ها، تمام نورها و رنگ های گرم و دلخوشی های ریزی که قبل نوروز، از اون پاساژ خسته ی «۰۶» می خریدیم؟رها کردن اون همه زیبایی بصری. اون همه گرمای مردم...بحث فقط دلتنگی نیست. بحث ریشه کندن هم نیست. مگه غیر از اینه که سرنوشت انسان رها کردن و از نو ساختنه؟ اما جز این نیست که هر کدوم از ما کمتر از یک درخت کهنسال بزرگ نیستیم. که هر کدوم جنگلی پر پیچ و خم و انبودهی از این درخت ها درون وجودمون داریم...البته که گاهی ریشه کندن اجتناب ناپذیر می شه و هروقت انتخابی باشه، بر اساس یک مشت دلیل منطقی هست. ولی هیچ بریدنی بی درد نیست. بی بها نیست. هر کسی که منکر این درد می شه از بی رحمیش هست یا از جهلش.نوشته شده در آخرین روزهای ۱۴۰۱اُتاوا + نوشته شده در  پنجشنبه ۳ فروردین ۱۴۰۲ساعت 20:14  توسط Ela  |  بخوانید, ...ادامه مطلب