8 خرداد

۱۰:۴۵ صبح ۲۶ فوریه ۲۰۲۴هفته هاست که از تمام روتین های آرامش بخشم دور افتادم. پیاده روی های پس از بیداری، ورزش های هدفمند پس از پیاده روی، نوازندگی با عشق و تمرکزهایی که گاهی پاره می شد، نویسندگی به وقت آشفتگی، نقاشی های شبانه، جشن گرفتن سکوت وقتی که یخچال چند دقیقه ای ساکت می شه...و تمام خورده ریزه کاری هایی که در ظاهر به هیچ کجا نمی رسن وهیچ ارزشی ندارن و ولی در باطن، برای وجود من با معنا هستن.با وجود دور افتادگی از تمام روتین هام، خوشحالم. چون این سفر بلند و پیچیده به وطنم مثل یک شستشوی مغزی عمل کرد برام. مثل یک پالایش روحی. از پوست های چرک و کهنه دوباره جدا شدم و مثل یک منِ تازه و شسته شده به دنیا آمدم... این سفر خیلی از ارزش هام رو شفاف تر به چشمانم نشون داد. فهمیدم که خیلی بیشتر از حد تصورم تغییر کرده ام و مهاجرت یکی از بهترین اتفاق هایی بوده که توی زندگیم برام افتاده. با تمام دردهاش، با تمام مرگ های پیاپی که توی تنهایی هام تجربه کردم، به بیداری های بزرگم برام ارزیده.اینقدر ثقیل و پر جزییات هست حسم نسبت به این سفر که حتی نمی دونم از کدوم بُعدش باید بنویسم… و مثل همیشه شاید باید آش طور ادامه بدم.اینقدر رها شده ام از تعلقات مادی که برام غیر قابل باوره. چه شیرینه این سبکی و چه سنگینه اگر بخوام جز این باشم.و حتی فراتر.با تمام عشقی که به عزیزانم دارم، حتی از تعلقات قلبی ام هم دارم جدا می شم. می بینم که وصل بودن به آدم ها برای من دیگه به معنای کنارشون زیستن نیست. در هواشون نفس کشیدن نیست. از این مرحله هم گذر کرده ام. چیزی که نبودش در سالهای اول مهاجرت به شدت آزارم می داد. دوری فیزیکی. دوری اتفاقی. دوری از جزییات بزرگ شدنِ بچه های خواهر هام و …ولی حالا، بعد از چهار سال و نیم فا, ...ادامه مطلب