میخ

یک کمی باورم نمی شه

انگار به پایان قصه رسیدم امروز. یه پایان خوشی که می تونه خیلی ترسناک باشه.

انگار یک میخ بزرگ کوبیدم روی زمین این شهر. که نصف بیشترٍ لباسم، زیر این میخه گیر کرده.

یک کمی می تونه جالب باشه این ته نشینی. از این نظر که انگار قراره واقعاً روش زیستن و لولیدن توی این نقطه از جهان رو با همه وجودم بیاموزم.

بی شکایت. با رضایت. توی فضاهای مربعی روشن. با زمین قهوه ای روشن. با یه پیانوی خیلی قدیمی که بهم داره بخشیده می شه. بی هیچ دلیل خاصی.

...

ترکیبِ خوشحالی و ترس باهم، حس عجیبیه. پنهان کردنش از تمام عالم اما عجیب تر.

شاید هم تسلیم سی و چهار سالگی غریب الوقوع دارم می شم که به ته نشینی راضی؟

نه ته نشین نمی شم و گیر نمی افتم تا وقتی که یک موجود کوچیک از تنه های وجود من جوونه نزده باشه.

اِشکالی داره که نمی خوام مثل بقیه ی زن ها باشم؟

اشکالی داره که نمی خوام مسئول باشم و تا ابد نگران؟

لا اقل نه الان؟ که هنوز نیاز دارم به سمت بالا حرکت کنم و نمی تونم توی خودم تبدیل به چندتا بشم وقتی که خودم رو حتی یک عدد واحد و کامل هم نمی دونم؟

اشکالی داره که با همه ی عشقم به عشق ورزیدن، نمی خوام کسی رو به «وجود» بیارم چون می دونم که نمی تونم دیگه به معنی دقیق کلمه رها باشم؟

چون نمی تونم شوخی بگیرم پرورش یک انسان رو، مثل خیلی های دیگه که با خودخواهی واضح شون کسی رو به جهان می آرن که صرفا از تنهایی و پوچی در بیان ولی...

اشکالی داره که سراسر تضادم و هیجان؟‌

که با زمان قُمار می کنم و ساعت بیولوژیکی بدنم رو ریسک می کنم و می رسم به نقطه ای که بی حس عذاب وجدان و ترس « به این قسمت از زندگی که همه فکر میکنن اگر نباشه یک جای کار می لنگه » یک نه بزرگ می گم.

چون اگه الان، - که آماده نیستم - آره بگم - بزرگترین خیانت رو به یک بشر کرده ام. بشری که بی پناهه و اگر من به این جهان بیارمش، باید همه جوره تا ابد پاش بایستم و پُشتش باشم...

و نه قرار نیست من مثل بقیه پیش برم توی زندگی.

قراره به صدای قلبم گوش بدم. کاری که همیشه کرده ام. و بابتش همیشه بها دادم و بابت تمام بهایی که دادم همیشه خرسند تر بودم از مواقعی که تعلل کردم توی جدی گرفتن صدای قلبم...

و من هنوز

دلم می خواد به قمار کردن با زمان ادامه بدم...