ما ... دو صفر متصل

 

ما از اول دوتا بودیم

یکیمون مطمئن، یکیمون پر از شک

یکیمون با کلی خط قرمز و حاشیه های معلوم،

یکیمون با دلی بی قرار از معادله های بی جواب و نا معلوم

یکیمون شلوغ و پر هیجان، یکیمون صامت و آروم

یکیمون سخت و تسلیم نشدنی، اون دیگری مثل بچه های لال هفت ساله،

مظلوم

مثل نماد یین یانگ

مثل تمام آدم های دیگه

که آونگی اند مدام در حال حرکت از سمتی به سمتی دیگر و دنیایی دیگر

با این تفاوت که آونگ ما روی یک خط راست نمی رفت

روی محیط دایره های متحد المرکز کوچک یا بزرگ شونده هم نمی رفت

آونگ بی قرار ما همه کجا و به همه شکل می رفت و به همه ی فرازها و بُعدها سَر می زد...

.

پی نوشت 1 :

ازش پرسیدم: من چه رنگی ام. گیج و مبهوت گفت بله؟

گفتم من انگار چه رنگی ام توی ذهنت؟ کمی فکر کرد و با احترام و خجالت گفت سبز.

خوشحال شدم. خندمو قورت دادم و گفتم به نظرم تو قرمزی. خوشحال نشد و گفت من آبی ام.

تو دلم تاکید کردم، اما یه روز بهت ثابت میشه که قرمز"هم" هستی.. فقط هنوز ندیدی

- مثل منی که اصلاً سبزم رو نمی دیدم و تمام تمرکزم به "سیاه" اَم بود. -

.

پی نوشت 2 : اتفاق جدید این پُست، اینه که برای این حالی که نسبت به این عکسم داشتم، نوشته ام.

و اینکه عکس هامو بیشتر از نوشته هام دوست دارم. خیلی بیشتر.

با دیدنشون همیشه خوشحال می شم. حتی وقتی تمام حال ِ بد اون روز ِ به خصوصی که عکسی رو گرفته باشم؛ یادم بیاد.

+ نوشته شده در  چهارشنبه دوم تیر ۱۳۹۵ساعت 14:55  توسط الهه  |