کسی نبود.

کاش این حرف ها فقط شعر بود

کاش این اشک ها همه تو خالی بود

کاش من بجنگم با مرگم.

نه فقط بخاطر کسی. به خاطر همه کس.

چون کسی نیست. هیچ وقت نبوده.

Hug and Run

- - -

توی یه جای شلوغ و بی معنا،

به خاطر هیچ و پوچ

بلور ِ قلب می اُفته زمین و تَرَک می خوره

کسی حواسش نیست

و رنج از حد می گذره

همه چیز باز الکی توی هم گره می خوره

ولی اونی که بیشتر از کسی آسیب می خوره تویی این بار.

چون می خواستی توی اون حال گیج، بلور رو پیدا کنی و بدی به کسی که برات چسب بزنه.

اما کسی چسب نزد، چون براش مهم نبود. پس بلور رو پرت کرد پشت سرش تا کامل بشکنه.

تا درد یک سره بشه.

و تو داری غرق می شی و نیمه شبه.

کسی رو صدا می کنی. تا حرف بزنی. تا بلور شکسته رو وصله بزنی. هم برای تو هم برای کسی.

اما صدات از یک فیلتر عجیب رد می شه و جور دیگه ای شنیده می شه.

پس کسی نمی شنوه.

شاید هم کسی نمی خواست که بشنوه

کسی ترجیح می ده که نشنوه

کسی غرورش رو ترجیح می ده به نجات ناکس.

و تو همچنان به قهقرا می ری.

کسی نمی بینه.

چون چشماش رو بسته.

چون تو به سکوت وادار شدی.

همچنان داری پس می افتی.

روزهاست که سرگیجه داری و توی هاله ای از درد به خودت می پیچی.

اما کسی اهمیتی نمی ده

داری توی باتلاق بیشتر فرو می ری.

آدم های اطرافت می خندن.

تو نگاهشون می کنی سعی می کنی بخندی اما صورتت تا نیمه توی گِل فرو رفته

آدم های اطرافت حرف می زنن. اما کم کم دیگه نمی شنوی.

همه ی تنت از درد مچاله می شه. سنگینی. گیجی

باتلاق تو رو بیشتر می کشه پایین.

نفس هات به شماره افتاده. سرت گیچ میره. صدات دیگه از گلوت در نمیاد.

دیگه فقط انگشت کوچیکه ات بیرون مونده.

کسی دیگه که نمی شناسی اش با چکمه های سنگین و گلالودش میاد و بی هوا انگشتت رو لگد می کنه و رد می شه می ره

و تو برای همیشه غرق می شی.

- - -

Musique pour Dames

در آغوش بگیر مرا و بمیران.

من از اندوه طوسی ترم.

من از درد خاموش ترم.

در آغوش بگیر مرا و بمیران.

من از اشک جاری ترم.

تمام مرا بمیران.

من از شب تاریک ترم.

در آغوش بگیر مرا و بمیران

من از آه سوزان ترم.

من از پستوهای ویرانه

ویرانه ترم

در آغوش بگیر مرا

و بمیران

من از مرگ

میرا ترم